تو همه جا هستی و من از تو بی خبرم،صدایم میکنی و من نمی شنوم ،تو نگاهم می کنی و من نمی بینم

میدونی چیه دوست من...

من مثل خیلی از آدما، اسیر زندگی های امروزی شده ام؛زندگی هایی که آدماش سرد شده اند و گرمای محبت در آنها نقشی نداره،زندگی هایی که ویروس عجله و شتاب همه رو بیمار کرده و هیچکس حتی فرصت یه سلام کوچولو رو هم نداره

 زندگی هایی که همه از هم بی خبرند و فرصت آشتی و مهربونی جای خودش رو به قهر و نامهربونی داده؛زندگیهایی که آدماش شاهد پرواز قاصدک امید نشستن و در عوض کاکتوس یاس و نا امیدی به زندیگیشون سایه انداخته،زندگیهایی که پل شادی پرپر شده و خار غم روح و روان رو زخمی می کنه ،زندگیهایی که حضور خدا در اونها کمرنگ شده و آدماش خدایی نیستن.

ای خدای من

میدونم تا تو فاصله ای نیست فاصله ی من تا تو به اندازه ی یک نیایش خالصانه و به اندازه ی یه نگاه صمیمانست.

با نگاه مهربون و لبخند شیرینت نامهربونیهای منو ببخش و به خاطر اینکه تو را فراموش کردم سرزنشم نکن.

دست نیازم را به درگاهت بلند میکنم و از صمیم قلب صدایت می زنم.

خدای من دوستت دارم...دوستم داشته باش